FCI staðall N° 158

Tegundarhópur 10: Mjóhundar

Notkun: Veiðihundar sem hlaupa upp bráðina

​

Hæð á herðarkamb og þyngd

Rakkar: 71-76 cm Þyngd 27-40 kg

Tíkur: 68-71 cm Þyngd 26-34 kg

 

Eðli:

Engin önnur hundategund er eins nátengd hraða, þokka og almenna snerpu og Greyhound. Í árþúsundir hefur Greyhound  verið ræktaðir sem veiðihundar sem hafa mikinn hæfileika til að koma auga á bráð, nota næmt sjónskyn sitt og hið ótrúlega mikla hraða til þess. Þótt Greyhound sé sérstaklega ræktaður fyrir hraða lifa þeir samtímis sem tryggir dyggir félagar. 

​

Umhirða og feldur:

Greyhound er með einfaldan feld svo það fylgir honum ekki mikil feldumhirða. En passa þarf með Greyhound eins of Whiipet að þeir þola ekkert rosalega vel kulda svo góð kápa er eitthvað sem eigendur ættu að eiga. Klippa þarf klær 1x í viku Tannbursta og gefa nagbein fyrir tannstein.

 

Hreyfing:

Greyhound þarf ekki mikla hreyfingu en þarf að fá að hlaupa laus reglulega. Þeir eru með sterkt veiðieðli og vegna þessa er nauðsynlegt að þjálfa innkall hundsins frá byrjun.

 

Uppruni:

Geyhounds hafa verið félagar mannsins í svo langan tíma að þeir eru jafnvel nefndir í elstu fornritum, þar á meðal Biblíunni. Sérfræðingar benda til þess að tegundin eigi rætur sínar að rekja um 4.000 ár fyrir krist til blómatíma konungsríkja Egyptalands, Grikklands og Persíu. Greyhound urðu svo virtir af kóngafólki að þeir fundust oft í myndum af konunglegum hirslum og í sumum tilfellum fundust þeir jafnvel múmíaðir í fornegypskum grafhýsum, þar sem þeir voru varðveittir sem félagar fyrrverandi eigenda sinna í framhaldslífinu.
Hratt áfram til tíma Hómers, ca. 800 f.Kr., er Greyhound áberandi í sögu Hómers,  þegar Ódysseifur sem snýr aftur er ekki viðurkenndur af neinum nema hinum trausta Greyhound Argus. Að hafa „Argus augu“ hefur síðan orðið að orði til að lýsa manneskju með mjög næmt sjónskyn. Á þeim tímum voru myndirnar af fornum guðum sem oftast tengdust veiðum, með gyðjuni Díönnu til dæmis,  á það til að innihalda myndir af veiðihundum sem bera ótrúlega líkingu við greyhound í dag.

Fyrir miðaldir virtist sem þessir snöggu hundar voru dáðir af  kóngafólki og varð aftur einkenni í sögu þeirra.
Þar að auki urðu menn svo ástfangnir af stórkostlegu veiðihundunum sínum að það var alvarlegt brot að drepa Greyhound. Mannlíf var stundum minna metið en líf Greyhunds. Áður en langt um leið var fólki bannað að eiga þessa hunda og það voru aðeins aðalsmenn sem höfðu leyfi konungs til að eiga og rækta þá.

eftir miðalda breyttist staða þeirra ekki verulega. Þrátt fyrir að þeir væru ekki lengur metnir ofar mannlegu lífi, voru þeir samt álitnir eitt af fremstu stöðutáknum sem efnalegur maður gæti stefnt að. Þetta útskýrir nærveru þeirra í mörgum andlitsmyndum sem auðugur og eftirtektarverður viðskiptavinur fræga málara  lét gera. Áður en langt var um leið var veiðin ekki lengur talin verðug.  háræktuðu hlaupahundarnir voru svo teknir í notkun á keppnisvöllum, þar sem hraði þeirra varð aftur mikils virði. 

England á heiðurinn af því að vera upphafsþjóðin fyrir nútíma hlaupakeppnir. Í Hendon var vélrænn búnaður notaður til að sannfæra sex hunda til að keppa á hámarkshraða,  Þar sem þetta skilaði ekki þeim árangri sem vonast var eftir, sneru rekstraraðilar kappakstursbrautarinnar aftur að því að nota lifandi kanínu sem hvatningu fyrir hundana til að keppa á hámarkshraða. Áður en langt um leið hætti hlaupakeppnir að vera eingöngu herramannaíþrótt og fljótlega veðjuðu verkalýðsfólk við hlið stórmenna. Kaliforníumaðurinn Owen Patrick Smith kom með íþróttina til Ameríku og á 1900 fullkomnaði hannaða vél tálbeitu sem gerði kanínu óþarfa. Fyrsta lagið með uppfinningu Patricks var í Emeryville Kaliforníu. Hringbrautir urðu að venju í Bandaríkjunum, komust síðan til Englands og fengu þaðan einnig kynningu á Írlandi og Ástralíu.

​

​

​

​

​